شوی گفتش چند جویی دخل و کشت

خود چه ماند از عمر افزون تر گذشت

عاقل اندر بیش و نقصان ننگرد

زانک هر دو همچو سیلی بگذرد

خواه صاف و خواه سیل تیره رو

چون نمی پاید دمی از وی مگو

اندرین عالم هزاران جانور

می زید خوش عیش بی زیر و زبر

شکر می گوید خدا را فاخته

بر درخت و برگ شب نا ساخته

حمد می گوید خدا را عندلیب

کاعتماد رزق بر تست ای مجیب

باز دست شاه را کرده نوید

از همه مردار ببریده امید

همچنین از پشه گیری تا به پیل

شد عیال الله و حق نعم المعیل

این همه غمها که اندر سینه هاست

از بخار و گرد باد و بود ماست

این غمان بیخ کن چون داس ماست

این چنین شد و آنچنان وسواس ماست

دان که هر رنجی ز مردن پاره ایست

جزو مرگ از خود بران گر چاره ایست

چون ز جزو مرگ نتوانی گریخت

دان که کلش بر سرت خواهند ریخت

جزو مرگ ار گشت شیرین مر ترا

دان که شیرین می کند کل را خدا

دردها از مرگ می آید رسول

از رسولش رو مگردان ای فضول

هر که شیرین می زید او تلخ مرد

هر که او تن را پرستد جان نبرد

گوسفندان را ز صحرا می کشند

آنک فربه تر مر آن را می کشند

شب گذشت و صبح آمد ای تمر

چند گیری این فسانهٔ زر ز سر

تو جوان بودی و قانع تر بدی

زر طلب گشتی خود اول زر بدی

رز بدی پر میوه چون کاسد شدی

وقت میوه پختنت فاسد شدی

میوه ات باید که شیرین تر شود

چون رسن تابان نه واپس تر رود

جفت مایی جفت باید هم صفت

تا برآید کارها با مصلحت

جفت باید بر مثال همدگر

در دو جفت کفش و موزه در نگر

گر یکی کفش از دو تنگ آید به پا

هر دو جفتش کار ناید مر ترا

جفت در یک خرد وان دیگر بزرگ

جفت شیر بیشه دیدی هیچ گرگ

راست ناید بر شتر جفت جوال

آن یکی خالی و این پر مال مال

من روم سوی قناعت دل قوی

تو چرا سوی شناعت می روی

مرد قانع از سر اخلاص و سوز

زین نسق می گفت با زن تا بروز